کد مطلب:50471 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:209
«ما المجاهد الشهید فی سبیل الله باعظم اجرا ممن قدر فعف، لكاد العفیف ان یكون ملكا من الملائكه.»[1] . مزد جهادگر كشته در راه خدا، بیشتر نیست از انسان پارسا كه (معصیت كردن) تواند، لیكن پارسا ماند و چنان است كه گویی پارسا فرشته ای است از فرشته ها. انسان قوس صعودی را در تربیت طی می كند و باید این قوس را در جهت حقیقت [صفحه 129] ملكوتی خود طی نماید. امام علی (ع) در نامه ی تربیتی خود به فرزندش امام مجتبی (ع) فرموده است: «و اعلم انك انما خلقت للاخره لا للدنیا.»[2] . بدان كه تو برای آن جهان آفریده شده ای نه برای این جهان. این جهان مدرسه ی تربیت و شدن انسان است تا با همه ی امورش رابطه ای آخرتی برقرار نماید و مقصدش آن جهان باشد. امیرمومنان علی (ع) همگان را بدین مقصد فراخوانده و فرموده است: «فكونوا من ابناء الاخره و لا تكونوا من ابناء الدنیا، فان كل ولد سیلحق بامه یوم القیامه.»[3] . از فرزندان آخرت باشید و از فرزندان دنیا مباشید، كه روز رستاخیز هر فرزند به مادر خود پیوندد. هر چه مقصود آدمی قرار گیرد، انسان بدان میل می كند و بدان متصف می شود و امام (ع) از مردمان می خواهد كه آخرت را مقصود گیرند و «ام» خود قرار دهند و دنیا را «ام» نگیرند. «ام» (مادر) را از آن روی «ام» خوانده اند كه مقصود طفل است، قصد اوست،[4] و هر كس هر چه را «ام» بگیرد، خلق و خوی آن را به جان می گیرد و صورتی از آن می شود. چنین است كه امام علی (ع ) مردمان را به مقصدی والا در تربیت فراخوانده و اینكه با هر امری از امور این عالم نسبتی آخرتی برقرار نمایند و فرزند آخرت باشند.
با جهتگیری آخرتی در همه ی امور است كه استعدادهای نورانی انسان شكوفا می شود و راه را درست و به سلامت طی می كند و به سلامت نفس و نزاهت وجود و رضایت حق دست می یابد. این مقصد چنان جایگاهی در تربیت انسان دارد كه پیشوای موحدان، علی (ع) درباره اش چنین فرموده است:
صفحه 129.